Lieve lezer,

Leuk dat je de tijd hebt genomen om dit deel van de website te bezoeken! Aangezien je hier komt om de bestuursleden beter te leren kennen (of misschien omdat je je verveelt), zal ik vertellen over hoe ik hier terecht ben gekomen, in bestuur 52 van Abacus.

Het was 17:17 op 2 september 1999. In het ziekenhuis van Harderwijk werd een dikke, kale baby geboren. Een paar weken te vroeg, maar gelukkig wel gezond, kwam ik ter wereld. Ik zou nog zo'n 2 jaar lang kaal blijven. Mijn broer David vond het heel leuk dat hij een zusje kreeg, maar hij was ook jaloers, aangezien hij nu de aandacht van mijn ouders moest delen.

De volgende 17 jaar van mijn leven bleef ik in Harderwijk wonen, waar ik een gelukkige jeugd had samen met mijn ouders, broer, katten en hond (maar ik ben sowieso een hondenpersoon). De jaren op de basisschool vlogen voorbij. Toen ik 6 was begon ik met korfbal, maar ook al vond ik dat heel leuk, was het niet genoeg om me bezig te houden. Toen ik 9 was ontmoette ik mijn eerste grote liefde: de cello. Hiervoor had ik een paar jaar lang de blokfluit gespeeld (zoals zoveel meisjes van mijn leeftijd), maar waarschijnlijk vond ik het een te klein instrument. Misschien was de cello alsnog niet de beste keuze, want mijn kamer thuis was klein, dus als ik cello aan het spelen was stootte ik soms spullen om.

Toen ging ik naar de middelbare school in Harderwijk, het RSG Slingerbos. Ik deed daar tweetalig vwo, wat super was omdat ik Engels heel leuk vond. Ik had een hele goede tijd op het RSG, en aangezien ik makkelijk leerde had ik nooit problemen met cijfers enzo. Op een gegeven moment, in de vierde klas, merkte ik wel dat ik simpelweg teveel verschillende dingen deed (ik ben nog steeds heel goed in teveel tegelijkertijd willen doen). Ik had 3 kleine baantjes, korfbalde 3 keer per week, zat in 3 orkesten en speelde bijna elke dag cello. Dus na 9 jaar korfballen besloot ik daarmee te stoppen en me te focussen op mijn passie voor muziek. Achteraf een goede beslissing, want er op terugkijkend vond ik korfbal helemaal niet meer zo leuk.

Studiekeuze is nooit echt moeilijk geweest voor me. Toen ik jong was werd het al duidelijk dat ik wiskunde heel leuk vond, dus ik bezocht een aantal open dagen voor wiskunde. Soms keek ik nog naar andere studies aangezien mijn interesses best breed waren, maar rond mijn zestiende was het echt wel duidelijk dat ik wiskunde wilde studeren. De stad was ook niet al te moeilijk; Utrecht trok me wel, maar ik vond de studie te theoretisch, en ik vond Enschede leuker dan Eindhoven.

Ik vond al gauw een kamer, en twee weken voor mijn 18e verjaardag was het tijd voor de Kick-In! Ik was zo (positief) verrast door de mensen en de sfeer bij  Abacus, dat ik al snel commissie werk ging doen. Het begon met de (A)bac(ch)us en de gala commissie (ik wilde ook nog helpen met het kerstdiner, maar een discobal zat in de weg). In mijn tweede jaar kwam de Twick-In erbij. Het was ook in mijn tweede jaar dat ik na begon te denken over een bestuursjaar. Abacus betekende veel voor me, de mensen die ik er had leren kennen werden mijn beste vrienden, en ik kan eerlijk toegeven dat ik denk dat Abacus me heeft geholpen mijn eerste jaar door te komen. Ik vond het tijd om wat terug te geven aan de vereniging die me zoveel heeft gegeven. Dus hier ben ik, de voorzitter en commissaris onderwijszaken van het 52e bestuur van W.S.G. Abacus. We zijn nog maar net begonnen, maar ik heb het gevoel dat we er een geweldig jaar van gaan maken met z'n vijfen!

Aarzel niet om een keer langs te komen, ik ben bijna altijd wel te vinden in de Abacus kamer (of in de Abscint) voor een gesprek of een drankje!

Liefs,

Linda ten Klooster