Hallo geïnteresseerde lezer,

Ik zou me graag even willen introduceren. Ik ben sinds een tijdje commissaris Onderwijszaken bij Abacus. Als enige vrouw van dit bestuur, heb ik de zware taak een mening te geven vanuit vrouwelijk perspectief. Deze mening komt tot stand door jaren ervaring vrouw te zijn. Dit klinkt logisch, maar mijn levensloop geeft een belangrijke twist aan deze mening.

Het begon in het jaar 1993. Mijn geboorte was een feit. Een klein, iets te dik, maar wel vrolijk kindje kwam ter wereld als zusje van Jurjen Boelema. Mijn broer Jurjen heeft vaak voor me klaar gestaan, me getreiterd, me advies gevraagd over kleding en bovenal geleerd om voor mezelf op te komen. Dat deden mijn ouders natuurlijk ook, maar ik wou graag even m’n broer betrekken in dit verhaal.

Mijn levenspad verloopt stroomafwaarts. Tenminste, als de stroom van noord naar zuid verloopt. De eerste levensjaren verliepen soepeltjes in het hoge noorden, in de mooie stad Leeuwarden. Toen mijn ouders voor werk moesten verhuizen zijn we naar het iets minder hoge noorden gegaan. We kwamen in het Drentse Hoogeveen terecht. Niet de droomstad voor ieder kind, maar ik heb me daar goed vermaakt. Op de basisschool heb ik een klas overgeslagen, gelukkig. Want 8 jaar op een basisschool is echt veel te lang. De middelbare school was een leerzaam proces. Hier leerde ik met leerlingen omgaan die dezelfde interesses hadden als ik.
En toen kwam de grote nachtmerrie! Mijn broer bleef zitten en kwam dus in dezelfde klas als ik terecht. Achteraf viel het eigenlijk allemaal wel mee aangezien ik de natuurkundekant leuk vond, en mijn broer toch voor economie koos.

In de tijd die ik doorbracht in Hoogeveen hebben mijn ouders sport altijd gestimuleerd. Dit resulteerde in verschillende sporten en hobby’s. Tennis en pianoles waren van korte duur. Maar turnen, handbal, stijldansen en toneel spelen heb ik langer volgehouden. Vooral aan het toneel heb ik mooie herinneringen overgehouden. Dat zijn levenservaringen die ik nooit meer zal vergeten, en die natuurlijk invloed hebben op mijn hedendaagse mening.

Om nog verder richting het zuiden te gaan ben ik verhuisd naar het idyllische Enschede. De Oude School gaf mij twee en een half jaar geleden m’n eigen plekje. Sindsdien ben ik er niet meer weg te krijgen, al gaf Abacus het eerste jaar mij het thuisgevoel wat ik miste nadat ik het nest van m’n ouders had verlaten. Door de activiteiten hoefde ik niet alleen op mijn kamer te zitten en leerde ik veel mensen kennen binnen de studie.

Het bestuursjaar wat ik nu doe is om een lichte pauze te nemen van het studeren. Fulltime studeren is te eentonig. Ik heb tot nu toe heel goed geleerd hoe je moet plannen. Daardoor leer ik nu ook efficiënter. De mannen die mij helpen in de taak Abacus de mooiste vereniging van de campus te maken verdienen een dikke pluim. Samen hebben we een leuke tijd en krijgen we mogelijkheden aangeboden die weinigen krijgen. Deze bijzondere band zou ik niet willen missen.

Ik hoop dat je ziet dat deze ervaringen mij gemaakt hebben tot de vrouw die ik nu ben. Wil je nog meer weten over mijn levensweg? Kom dan langs in de Abacuskamer!

Dikke doei,
Hiska Boelema